Onder het motto 'the beautiful art of distinguishing' zet ik in deze publicatie uiteen dat de belastingdienst in haar kruistocht tegen familiestichtingen ten onrechte geen onderscheid maakt tussen traditionele familiestichtingen met een sociaal en/of ideële doelstelling en zuiver private vermogensstichtingen. Voor alle familiestichtingen in Nederland is waakzaamheid geboden, nu de belastingdienst de haar toegekende bevoegdheden op de voet van de z.g. wetgeving in zake Afgescheiden Privaat Vermogen oprekt tot ver buiten de grenzen waartoe zij die bevoegdheid heeft gekregen en het vermogen dat in het huidige fiscale systeem onbelast blijft (in de vennootschapsbelasting) alsnog in de inkomstenbelasting wenst te betrekken. Dat daarbij cirkelredeneringen en wensdenken wordt toegepast, past in een trend die geen blijk geeft van rechtvaardigheid en rechtsstatelijkheid maar eerder als cynisch kan worden geduid.
